و لله الاسما الحسنی فدعوه بها

اینجا بم است ..."،

یادو خاطره قربانیان زلزله بم را گرامی داشته است.

اینجا بم است ... شهر آباد و خرم و با مردمانی زنده دل و مهربان و‌میهمان نواز..

مردمی که در شادی همدیگر شاد و عزای یکدیگر عزادار .. ا

ینجا بم است..

شهری که مردمانش باصفا و صمیمیت در کنار همدیگر زندگی میکنند.

اما ناگهان صفحه بر می گردد تقدیر جور دیگری رقم میخورد.. امروز ۴ دی است.

مردم به امید زیستنی دوباره میخوابند کودکان به امید بازی کودکانه فردایشان آرام می گیرند..

و شاگردان به امید نوشتن تکالیفشان در روز جمعه با ارامشی دوچندان میخوابند..

اما حوالی ساعت ۵ صبح روز جمعه می شود.

هوا بسیار سرد دل ها هراسان چهره ها نگران ظلمت خاصی سایه بر مردم بم فکنده زمین میل جنبش دارد

انگار از جایی ضربه خورده که اینجور مهیب به خود می پیچد خلاصه زمین به حرکت در می اید آری ..

گمانم زلزله ست..

زلزله ایی خشمگین زلزله ایی به وسعت بیکران زلزله ایی ویران کننده آری زلزله شد

شهر را زیر رو کرد چه پدران‌ چون حسین علی اکبران خویش رابه روی دست خویش آوردند

و چه مادرانی چون زینب بر عون و جعفر خود گریه کردند و چه دخترانی چون رقیه بی بابا شدند

و چه نو عروسانی چون همسر وهب بیوه شدند و چه‌مادرانی چون ام‌وهب بی پسر شدند

و چه زیبا سیرتانی حین عبادت معبود در سجده خود در زمزمه های "سبحان ربي الاعلي و بحمده" آخر پر پرواز گشوده

و به سمت جایگاه ابدی خویش پر کشیدند و رفتند آری شما مردم قطره ایی از دریایی بیکران مصیبت کربلا را چشیدید..

و باید به آیه نورانی "انالله و انا الیه راجعون" اشاره کرد. و اکنون ۵/دی/۱۳۹۴ است ۱۲ سال از آن حادثه می گذرد یا بهتر است بگویم

زلزله ۱۲ ساله شده است یا به قلمی دیگر ۱۲ سال است که جای خالی عزیزانمان در بینمان خالی است

و‌جای خالی شان را احساس می کنیم .. و

اما سخن آخر با عزیزان در خاک خفته زلزله: عزیزان من!

شهر مان به دارالصابرین لقب گرفت و خانه ها به زیبایی و استحکام ساخته شد شهر مان

از ارادتمان به امام حسین (ع)به حسینیه ایران لقب گرفت اما جایتان خالی اگر بودید صفای دگری بود

اما با رفتنتان داغی را بر دلمان گذاشتید که تا ابد زدوده نخواهد شد دیدار ما به قیامت... 

چند عکس در ادامه مطلب از 5دی 82 است